Het leven is een theater

Het leven is net een theater. Je hebt een script waarin staat wie je ongeveer bent. Wat je leuk vindt en wat niet. En waar je graag naar toe wilt. Je script geeft ook aan wie je tegenspelers zijn. Zij hebben ieder hun eigen script. Met hun eigen beschrijvingen, wensen en richtingen. Soms speel je verschillende verhaallijnen uit. Met elkaar. Op hetzelfde toneel. Dan moeten we improviseren. Op elkaar reageren. We weten niet wat er in het script van de ander staat. De toneelmeester probeert het stuk interessant te maken. We houden immers van drama. De toneelmeester gooit special effects jouw kant op om het verhaal te sturen en laat de souffleur jou zinnen voorzeggen die je in de war brengen. Het publiek roept BOEH of HOERA! Naar links! Nee, ga rechts!

Mijn script is sinds een paar maanden vernietigd. Ik was het chaotische en onhandige meisje, dat ongelukjes kreeg en van alles vergat. Dat niet wou eten en dat steeds maar vol bleef houden. In het script van mijn klasgenoten stond dat ik een groot hoofd heb en er anders uit zie. Dat ik verlegen was en een gemakkelijk doelwit. Mijn functioneren ging achteruit. Nog steeds at ik volgens meerdere scripts niet voldoende gezond. In het script van artsen en veel hulpverleners stond dat ik te dik was, te weinig bewoog, teveel nadacht, stress had en me zorgen maakte. Al die scripts kwamen samen en kneedden mijn verhaallijn. Nu is mijn script foetsie. Hij zit nog wel in mijn hoofd en mijn hart. Mijn beschrijving in de scripts van anderen is misschien nog niet verdwenen, want daar is het leven goed in.

Van lieverlee werd het script onjuist bewezen. Er werden ontwikkelingsproblemen en een eetstoornis op het toneel gepresenteerd. Een tumor en een genafwijking. Een brein die anders waarneemt en verwerkt. Spieren en gewrichten die anders functioneren. Evenwicht en ogen die op hun beurt uitgedaagd worden. Een mega plottwist. Mijn verhaal was op onjuiste gronden geschreven. Andere delen bleven wel overeind, mijn vrolijkheid en enthousiasme en zoveel meer.

Op het toneel wordt een spel gespeeld. Het vraagt tijd om nieuwe rollen en verhaallijnen eigen te maken. Je tegenspelers hebben het daarna ook nog te ontdekken, doordat jouw spel verandert. Serieus zijn we met volle inzet bezig onze scripts met verve uit te spelen en bij te schaven. Het toneel en het spel lijken de enige realiteit. We zijn echter spelers. Blijven hetzelfde ongeacht welk script we voor onze snufferd hebben. Misschien mogen we allemaal ons script wat minder serieus nemen. Herkennen dat we op het podium staan. En af en toe even in het publiek gaan zitten om te aanschouwen. En misschien, zomaar misschien, kunnen we dan wat meer spelen met wat het toneel te bieden heeft. Ons laten verrassen. Verhaallijnen volgen, wetende dat we aan het spelen zijn. En in essentie iedere speler hetzelfde blijft, welk spel je ook aan het volgen bent!

PS: Dit verhaal is geïnspireerd door de verhalen van Xandra van Hooff rondom haar opleiding Theater van het Leven, haar verhalen over playfulness en De Drie Principes. Ben je nieuwsgierig, kijk dan op haar website https://www.theschoolofplay.nl!