Niemandsland
Ken je Niemandsland? Dat onbestemde gebied waar je niet weet wat er gebeuren gaat? Je hebt het land Verleden achter je gelaten en denkt daar met weemoed aan terug. Je bent op reis, maar hebt geen flauw idee waarheen. En je omgeving brengt je in de war. Geeft je weinig aanknopingspunten of onduidelijke of verontrustende raadsels. Geen richting, doel of plan. Alleen doorreizen tot het Onbekende Land dat ergens naast Niemandsland ligt. Niemandsland kan verschillende vormen aannemen. Ik zal je meenemen in mijn reis en hoe het zich voor mij ontvouwt.
Mijn Niemandsland ziet er grotendeels uit als een lege uitgedroogde woestijn. Heel, heel saai. Het biedt geen vooruitzicht, geen sprankeling, geen richting. Een dorre eindeloze onbegrensde vlakte.
Ik krijg de neiging te gaan rondrennen, op zoek naar een oase. Die oases die je als een luchtkasteel in een woestijn gek kunnen maken. Op zoek naar invulling. Verwachting. Doel. Leven. Iets om mee te werken. Me op te richten. Daar ergens in de verte, is het daar beter?
De oases in Niemandsland zijn niet alleen mooie broedplaatsen van leven en inspiratie. Er zijn ook spookgebieden. Van onderzoeken. Uitslagen. Tumoren. Van wachtgebieden. Heel veel wachtstreken. De grote orkaan Niet Weten woedt tussen deze gebieden. Heftige gebieden daar ergens in die woestijn. Ik weet dat ze ergens in dit land zijn, maar niet waar en waar mijn reis langs zal gaan.
Regelmatig gooit Niemandsland een kooi over me heen, die me gevangen houdt. Het wordt dan moeilijk me te verplaatsen. Die kooi schiet pijltjes op me af. Dat doet pijn en leidt mijn aandacht behoorlijk af van mijn omgeving en mijn reis. Het wordt dan verleidelijk om stil te gaan liggen met een schild om me heen om me af te schermen voor de pijltjes. Ik weet dat daarbuiten nog mooi leven is, maar het lijkt steeds meer onbereikbaar. Soms denk ik, oké, schijt aan. Ik ga nu gewoon lopen en verder reizen. Ik negeer de pijltjes en duw de kooi vooruit om verder te gaan.
Tot zover nogal een pittige reis. Die weinig mensen lang gaan volhouden. Als je ervoor open staat, kunnen er ook bijzondere dingen gebeuren in Niemandsland. Komen er bijzondere wezens en verschijnselen langs. In alle leegte en onbestemdheid kun je zelf kleur toevoegen en het land invulling geven. Je kunt experimenteren en uitproberen. Je laten verrassen wat er komt. Er staan geen borden om je de weg te wijzen, maar je kunt een bijzonder kompas in jezelf gaan ontdekken. Dit kompas leid je naar de mogelijkheden van Niemandsland en waar je reis te vervolgen. Hoe speel je nu in Niemandsland? Waar liggen de kansen? Kun je slingers ophangen langs je route?
Bij die vraag zag ik als eerste dat er gekleurde wolken drijven door de woestijn. Deze wolken kunnen gekleurde confetti regenen. Er zijn gele wolken waar speelsheid uit valt. Oranje wolken die vrolijkheid brengen. Rode geven moed. Groene wolken regenen veerkracht. Er zijn in het land ook nog blauwe en paarse wolken voor wijsheid en inspiratie. Als je te hard zoekt dan lijken ze zich te verstoppen. Wanneer je het vlammetje van openheid in jezelf kunt aansteken, je kunt loslaten en in verwondering kijkt wat er komen gaat, kunnen één of meerdere wolken je komen verrassen. De confetti regen uit deze wolken zorgt er voor dat er her en der in dat dorre land bloemen opkomen. Deze bloemen begeleiden je verder op je reis. Ze geven kleur en lichtpuntjes te midden van de leegte. Ze helpen jouw innerlijke kompas ontdekken welke richting je volgende stap mag zijn. Ik ben diverse wolken en hun bloemen tegengekomen de afgelopen maanden door Niemandsland. Ze hielpen me om niet gek te worden te midden van de leegte, er was immers meer! Ik hoef alleen maar te blijven lopen en ontdekken.
Het tweede beeld dat ik zag, was dat de schakels van die kooi bestaat uit vogels die in elkaar vastgehaakt zijn. In zachtheid kunnen ze elkaar loslaten en wegvliegen. Niet alle verhalen hoeven in één keer verteld. Ik heb nog niet gezien hoe dit er precies werkt, maar wel dat de magie van Niemandsland hier speelruimte biedt. De sleutel ligt van binnen. Iets met ik. Me myself and I. Dat wat onveranderlijk is in welk land ik ook reis en wat er ook gebeurt.
Oases zijn gebieden in een woestijn waar water zorgt voor vruchtbaarheid. Voor leven. Oases zijn de gebieden in de woestijn waar je echt de slingers kunt ophangen. Voor mij bestaan deze oases oa uit muziek, dans en allerlei vormen van creativiteit. En uit mooie ontmoetingen met andere mensen. In oases kun je even bijtanken. Oases zijn fijne gebieden. Maar let wel, de oase is niet je eindbestemming. Het kan verleidelijk zijn hier te blijven hangen, maar je reis heeft meer voor jou in petto. Als je goed luistert binnen je lichaam, zal je reis je roepen om verder te gaan.
Naast oases waren er spookgebieden. Ik heb er een aantal moeten doorkruisen op mijn reis de afgelopen maanden. Gebieden van onderzoeken, wachten, uitslag, wel of geen tumornieuws. Ze hebben in meerdere varianten mijn reis al gekruist. Andere ben ik nog niet tegengekomen. Deze gebieden zijn niet aangenaam om doorheen te reizen, maar ze danken hun spooknaam vooral aan wanneer je daar nog niet bent. Wanneer je nog niet weet wat er gebeuren gaat en wat je beleven zal. Eenmaal in het gebied zelf is het zichtbaar. Het ontvouwt zich van moment tot moment voor je ogen. Je hebt genoeg meegemaakt op je reizen om dit gebied te kunnen doorkruisen en iedere uitdaging veilig te passeren.
Ook als je het Onbekende Land bereikt hebt, zul je daar nog steeds spookgebieden tegenkomen. Onderzoek, wachten en uitslag zijn voor mij gebieden die altijd mijn pad zullen blijven kruisen. Soms is er ook de streek Behandeling of Operatie, die laat ik liever ongemoeid, maar wie zal het zeggen? In het lege Niemandsland is alles onduidelijk. Je hebt nog geen concrete ervaring of verwachting en kunt proeven aan hoe het is. Hoe ga je ermee om? Hoe geef je het kleur? Wat helpt je en wat neem je mee naar het land waarnaar je op weg bent?
De woestijn kent tussen de oases en spookgebieden door veel leegte. In die leegte heb je nog steeds de beelden in je hoofd. Van wat geweest is. Wat nog komen gaat. In gedachten zie je mooie dromen en toekomstige donderwolken. Soms zie je dan niet meer dat je onderwijl bloemen gepasseerd bent. Alle beelden halen je weg bij het hier en nu. Er is geen gevaar. Alleen een ongemakkelijk Niets. De omgeving leidt je niet af en stuurt je niet. Er is iets dat ook in deze leegte altijd aanwezig zal zijn. Jouw lichaam. De sensaties in je lichaam. Je geest. Je innerlijke vlam. Als je de drukte van afleiding weerstaat, is er een kern waar je altijd naar terug kunt keren. Niemandsland is bij uitstek geschikt om hiermee kennis te leren maken.
Er zijn ook reisgenoten in Niemandsland. Jouw setje innerlijke stemmen. Soms lopen ze duidelijk naast je en gaan met je in gesprek. Ze kunnen zich op de achtergrond houden en weinig opvallen. Of zich verkleden en je voor de gek proberen te houden. Zichtbaar of op de achtergrond, jouw interactie met je reisgezelschap heeft veel invloed op je reis door Niemandsland. Maar dat is een verhaal dat mag wachten tot een volgende keer!
Dit is hoe Niemandsland zich tot nu toe voor mijn innerlijk oog ontvouwd heeft. Nu ik er beelden bij heb, word ik een stuk nieuwsgieriger naar het vervolg van mijn reis!