Het is alsof ik mezelf als stop in de gaten van de badkuip steek.
Die gedachte kwam ineens in me op tijdens mijn mijmering vanmorgen (what a way to start your day 😉). Ik heb de neiging bij te moeten dragen aan oplossen van problemen en vroeg me af wat daarachter zit. Niet alle problemen ter wereld natuurlijk. Vooral degene die bijdragen aan een betere kwaliteit van leven, die mij aan het hart gaan (of me soms reeds aan verbonden heb) én waarvan ik het gevoel heb dat ik een bijdrage kán leveren. Wat raakt me hierin? Een antwoord dat in me opkwam: het voelt alsof het leven meer kan stromen zoals het bedoeld is, wanneer dit opgelost is. Hoe kan ik daar niet aan bijdragen wanneer ik wel bij machte ben?
Een tweede observatie echter was dat het een aanvoelen is van hoe het leven bedoeld is te stromen als de mens zichzelf niet in de weg zit. Voel je de bui al hangen? Het gaat ook veelal meer om oplossingen aan de buitenkant, in de omstandigheden. Hoe idioot dan eigenlijk. En ineens kwam dat beeld van die badkuip in me op.
Een badkuip vol met gaten en ik probeer met stukjes van mezelf kurken in een aantal van die gaten te steken. Ik zie best dat er dan meerdere gaten over blijven. Maar het is alsof wanneer ik zie dat ik van de 1000 gaten er 10 zou kunnen dichten, ik niet mijn bijdrage aan het leven geef wanneer ik niet deze gaten dicht. Regelmatig zijn dit gaten die aan anderen zijn om te dichten. Ik word dan verdrietig van toekijken hoe het gat open blijft, denkende dat ik hem zou kunnen dichten. Terwijl ernaast misschien nog een veel groter gat zit. Als je niet naar de afzonderlijke gaten kijkt, maar de totale badkuip dan is het ineens een krankzinnig beeld. Daarop schoot ik ook in de lach!
Ik ga eens eten en nog wat werk doen 
.