Eerder schreef ik al een stuk over mijn visie op de verkiezingen als werkzoekenden. Wekr is inmiddels nog verder in actie gekomen en heeft een manifest opgesteld om aankomend Kamerleden aan te moedigen voor een positiever beleid rondom werkzoekenden te kiezen. Tevens is er een petitie die wij kunnen tekenen om de noodzaak van het manifest te onderschrijven.
In hoeverre bestaat het stigmatiserende beeld nog steeds van de luie uitkeringstrekkers die leven op kosten van hun hardwerkende medemensen en daarom een schop onder de kont verdienen? In hoeverre bestaat het beeld nog steeds dat het aan jou ligt als je geen werk hebt? Als ik op Google ‘luie uitkeringstrekkers’ intyp kom ik gelukkig veelal links tegen van websites tussen 2010 en 2013. Ook een paar jaar geleden noemde Rutte de bijstand nog “een cultuur van achterover leunen”. Allemaal iets ouder nieuws dus. Maar ondanks dat het misschien minder letterlijk zo naar buiten gebracht wordt, sijpelt het nog wel in beleidsvoorstellen door en vraag ik me af in hoeverre dit stereotype beeld nog leeft in de maatschappij.
Kijk bijvoorbeeld maar naar de verplichte tegenprestatie in de bijstand. Het “biedt mensen kansen om actief mee te doen in de maatschappij”, draagt bij aan een sociaal netwerk, regelmaat en zingeving. Het helpt je je zelfvertrouwen opbouwen en te ontdekken wat je allemaal nog meer kan. Het “stimuleren van arbeidsethos en het ontwikkelen van werknemersvaardigheden” komen ook voorbij. Nee, over de tegenprestatie zijn sommige partijen uitermate positief. Op een vraag over werkverdringing hoorde ik een antwoord dat hier geen sprake van is, omdat het enkel gaat om werk dat anders ook niet betaald zou worden.
Hoezeer weten onze heren en dames politici wat er werkelijk in ons land gebeurt? Er zijn goede voorbeelden van de tegenprestatie en ook voor mijn persoon en mijn gemeente klaag ik niet, laat ik dat voorop stellen. Maar er zijn ook mensen van wie als tegenprestatie verwacht wordt papier te prikken, te schoffelen in het park, sneeuwschuiven of verkeersborden schoonmaken. Ook van hogeropgeleiden wordt dit werk gevraagd in sommige gemeenten. Is dit voor hen nu werkelijk een positieve aanpak? En hoeveel van dit werk werd vroeger wel betaald? Hoezeer wordt er bezuinigd op betaalde functies om deze daarna met tegenprestaties weer in te vullen?
Ook lees ik berichten over het verkorten van de WW en het afschaffen van vakantiegeld in de bijstand om mensen te stimuleren te werken. Ik hoor en lees van zoveel mensen die zich een of meerdere jaren kapot solliciteren en nergens aangenomen worden. Zullen zij sneller aan het werk komen als ze minder geld van de overheid ontvangen? Welke gedachtegang zit daarachter? Het kan juist zoveel stress geven dat het vinden van werk alleen maar moeilijker wordt.
Gelukkig gaan er in de politiek ook geluiden op voor meer vertrouwen en minder wantrouwen, zijn er kritische geluiden op het beeld van ‘de luie werkzoekende’ die gestimuleerd of gedwongen moet worden, en wil men kijken naar hoe het anders kan. Die beweging mag wat mij betreft veel groter worden. Wekr heeft een manifest opgesteld om de politiek op te roepen te kiezen voor een positiever beleid rondom werkzoekenden. Tevens is er een petitie die wij allemaal kunnen tekenen om het belang hiervan te onderschrijven.
Klik hier om naar de petitie te gaan, als je voorstander bent van een positievere aanpak, teken dan ook! Ik hoop dat ook veel aankomend Kamerleden deze oproep van harte gaan nemen in hun toekomstige taak in de Tweede Kamer. Klik hier als je het manifest wilt bekijken.
Bedankt voor jullie aandacht,
met vriendelijke groet,
Esther Moelands