Single en kinderloos

Dit stuk schreef ik een paar jaar geleden. Nog voordat ik bij de coöperatie aan mijn ondernemerschap begon.

Taboes en sociale normen. Het werd onderwerp van gesprek in een Facebook groep toen iemand vroeg om ontmoetingsplaatsen met 40+ single dames die ongewenst kinderloos zijn. Niet omdat ze vruchbaarheidsissues hebben, maar omdat ze niet de juiste partner hebben gevonden en daar verdrietig over zijn. In de huidige tijd waarin veel meer mensen single zijn, lijkt nog steeds het ideaal te heersen van huisje, boompje beestje. Tegelijkertijd is het een tijd van maakbaarheid. “Als je fysiek in staat bent kinderen te krijgen, waarom doe je het dan niet alleen? Dat is ook een keuze.” Alsof je dan niet meer verdrietig kan zijn, omdat je ervoor kiest niet zonder partner kinderen te nemen. Het is de wens, de droom van samen met je geliefde voor kinderen kiezen, die wens die niet uitkomt en verdrietig maakt. Ook al kies je ervoor niet in je eentje zwanger te raken.

Nu heb ik op dit moment geen baan, geen partner en geen kinderen. Ik merk bij meerdere mensen dat ze medelijden lijken te hebben. Toch wel zielig hoor, zo alleen, en dan ook geen baan. Dan ben je toch weinig ‘geslaagd’ in het leven. Het wordt vaak niet direct uitgesproken en toch voel je de sociale normen en verwachtingen nog steeds leven in onze maatschappij. Nou, laat ik je vertellen. Geluk is mogelijk ook zonder baan, zonder partner en zonder kinderen. En tegelijkertijd voel ik af en toe verdriet om de mooie dingen die ik lijk te missen. Bijvoorbeeld wanneer ik veel moeders en kinderen zie. Of als ik eens in een mijmermomentje over de zin van het leven beland. Maar voortplanting is voor mij niet de zin van het leven. Het lijkt me een bijzondere, liefdevolle en leerzame ervaring. Maar tegelijk een die niet over rozen gaat en heel zwaar kan zijn. Is mijn levenspad kinderen voort te brengen? Of ligt mijn levenspad misschien elders in dit leven? Het niet hebben van kinderen biedt ook mogelijkheden. Vrijheid, tijd en energie die ik aan andere dingen kan besteden. Mijn liefde kan ik nog steeds doorgeven aan vrienden en in bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. Zonder partner en kind die van mij houden, heb ik alleen mezelf maar om van mij te houden (en vrienden natuurlijk). Op heel andere manieren ook een leerzame weg. Niemand heeft de opdracht mij gelukkig te maken behalve ikzelf.

Dat bestaat naast de wens voor een partner en kinderen. Naast de wens voor een baan (ook daar zijn veel vooroordelen zoals over mensen die niet zouden willen werken en liever “hun hand ophouden”). Ik kan dit allemaal wensen, daaraan werken, verdrietig zijn waar wensen nog niet gerealiseerd zijn én tegelijkertijd gelukkig zijn met mezelf, wat er wél is, en wat ik voor anderen kan betekenen. Alle ideeën over status, sociale normen en hoe je denkt dat het zou moeten zijn mogen van mij overboord. Zoveel mensen kijken vanuit de eigen ervaring naar iemands verhaal en projecteren deze eigen ervaring op de ander. Maar wat voor jou werkt, hoeft voor de ander niet zo te zijn. Zoveel mensen denken ook de oplossing wel even te hebben. Ik ben dankbaar voor ieder mens die ik tegenkom die het eigen verhaal het eigen verhaal laat en gewoon luistert. Ik ben niet zielig, ik ben ook niet bewonderenswaardig. Ik ben gewoon Esther en leef mijn leven zoals het komt en maak daar het beste van. Ik droom groots, zet stappen waar mogelijk, rouw soms om wat er niet is, en geniet tegelijkertijd van wat het leven me wel biedt.